درباره من

از کودکی همیشه دوست داشتم کسی شوم، خودم را در رویاهایم در بالاترین جایگاهها می دیدم، خودم را مثل کسی که برنده جایزه ای شده و یا یک آدم مهم سرشناس میدیدم که به یک برنامه تلویزیونی یا یک مصاحبه دعوت شده و دارد از موفقیتهایش می گوید. تا اینجای کار تجسمهایم خوب پیش می رفت اما یک سوال مهم که سالها طول کشید تا جوابش را بیابم (شاید هنوز هم نیافته باشم) و زمینه تمام جستجوگریهایم بود یعنی «موفقیت در چه کاری؟» همیشه بی جواب بود. کارهای مختلف را امتحان کردم تا گمشده ام را پیدا کنم. حسرت کسانی را می خوردم که از همان کودکی علاقه و استعدادشان کشف می شود و می افتند در مسیر تلاش برای همان کار. انرژی من سالها صرف این شد که پیدا کنم که چه می خواهم و چه تواناییهایی دارم. 

مسیر جستجو گری

تمایل به خلق کردن از کودکی با من بوده، همیشه دوست داشتم چیزی بسازم. تابستان ها در خلوت  تنهایی خودم با تکه پارچه های دور ریز خیاطی های مادرم عروسک می دوختم بعد هم با علاقه ای وصف ناشدنی  برای عروسکم لباس آماده می کردم. با یک رشته کاموا برایش مو می گذاشتم ، موهایش را آرایش می کردم. گاهی کیف می دوختم بعد در نهایت با کلی لذت به آفریده های خودم نگاه می کردم. هر پروژه ای که از نظر خودم کامل می شد کنار می گذاشتمش و سطل پر از تکه پارچه های دور ریز مادرم وسوسه جدیدی را در من ایجاد می کرد. بزرگتر که شدم نوشتن دغدغه من شد و فکر می کردم یک روز یک نویسنده بزرگ خواهم شد. دبیرستان که بودم چون درسم خوب بود فکر کردم شاید ریاضی آن چیزی باشد که می خواهم و خودم را پروفسور ریاضی می دیدم. دانشگاه رشته ریاضی شرکت کردم اما خیلی زود متوجه شدم که اشتباه کرده ام. متاسفانه چون ترسهایم بیشتر از شجاعتم بود نتوانستم انصراف دهم و ادامه دادم تا کسی قضاوتم نکند. فوق لیسانسم را از محض به کاربردی تغییر دادم شاید اوضاع بهتر شود اما نشد.